Vanaf het eerste moment dat de pijnklachten bij mij zijn begonnen heb ik altijd geroepen dat ik de pijn – en dus fibromyalgie – nooit zou gaan accepteren. Ik begreep werkelijk niet hoe ik zoiets negatiefs zou kunnen gaan accepteren. Het leek voor mij compleet onmogelijk, want wie gaat nou accepteren altijd pijn te hebben? Waar sláát dat op?! Toch ben ik hier de laatste jaren wel in bijgedraaid, omdat ik op een andere manier naar het woord ‘accepteren’ ben gaan kijken. Ik deel deze blog, omdat ik hoop dat jij het ook kunt.
Fibromyalgie accepteren doe je voor jezelf
Accepteren. Het is een verdomd moeilijk woord voor iedereen met een chronische ziekte. Het is een ‘dingetje’, iets waar iedereen wel tegen aanloopt en wat niet te vermijden valt. Accepteren is moeilijk, het voelt zwaar, machteloos en compleet onmogelijk. Ten eerste wíl je het niet accepteren en ten tweede kún je het voor je gevoel ook niet accepteren. Het is een moeilijk proces waar ikzelf ook behoorlijk mee geworsteld heb. Ik dacht dat het nooit te kunnen accepteren, maar gelukkig had ik dat fout.
Leren dealen met fibromyalgie
Tijdens mijn revalidatietraject had ik één keer in de twee weken een gesprek met de maatschappelijk werker. Ook hier kwam het hot item accepteren aanbod. Ik stelde hem de vraag hoe ik óóit zou kunnen accepteren dat ik chronisch ziek ben?! Dat ik altijd pijn heb en niet de energie om te doen wat ik graag wil? Hij zij me dat niemand ooit zou accepteren altijd pijn te hebben, maar dat je er wel mee kunt leren dealen. Ook dat vond ik toen onzin, maar nu begrijp ik wat hij bedoelde.
“De keuze om te leren leven met de klachten die je hebt maak je omdat jouw leven daar aangenamer van wordt. Je doet dit niet voor een arts of je omgeving die vindt dat jij dat moet doen. Nee, je doet het puur en alleen voor jezelf.”
Ontkenning en frustratie
In het begin ontkende ik dat ik ziek was, ik was boos op mijn lijf, begreep niet waarom mij dit moest gebeuren en mijn toekomst werd enorm onzeker. Ik negeerde de klachten en bleef doen wat ik wilde omdat ik niet van plan was mijn leven aan te passen voor die stomme rot klachten. Ondertussen hoopte ik dat er een een of andere wonderpil gemaakt zou worden die fibromyalgie zou kunnen genezen, ik wachtte op dé therapie die zou helpen of de juiste behandeling om klachten te verminderen. Maar dat gebeurde allemaal niet en dat maakte me best boos. Ik vond dat iemand een oplossing moest bieden voor mijn klachten want ik wilde pijnvrij en met energie door het leven en dat ging nu niet.
Ik maakte het mezelf moeilijker
Na lange tijd zo geleefd te hebben ben ik gaan beseffen dat ik degene ben die de meeste last heeft van mijn gedrag. Dat ik het mezelf alleen maar moeilijker maak op deze manier. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Door de negatieve emoties nam de stress en pijn toe, door continu maar doorgaan had ik nog minder energie en nóg meer pijn. Ik maakte mezelf telkens een beetje meer kapot maar dat zag ik toen niet in. Uiteindelijk ben ik gaan beseffen dat ik een keuze moest gaan maken want ik was me van één ding heel erg bewust:
“Als mijn ziekte chronisch is, wil dat zeggen dat ik waarschijnlijk ook mijn leven lang last heb van deze klachten. Dan kan ik twee dingen doen, 1) ik blijf mijn leven lang in strijd met mezelf, ik blijf gefrustreerd, boos en negeer mijn klachten waardoor ik nóg meer klachten krijg. Of 2) ik leer leven met de klachten die ik heb en probeer er gewoon het beste van te maken zodat ik tóch op een fijne manier kan leven.”
Ik koos het tweede
Weetje wat het is, zo’n keuze is echt niet makkelijk. Been there, done that. Maar voor mij was het ergens ook wel weer heel simpel; want als mijn klachten niet zouden veranderen, wat heeft het dan voor zin om me er continu tegen te verzetten? Om boos te blijven op de pijn en vermoeidheid, terwijl ik hier niets mee oplos? Ik zag dat ikzelf de meeste last ervoer van het niet accepteren van de klachten. Ik maakte het voor mezelf alleen maar moeilijker en moeilijker waardoor mijn leven ook steeds minder leuk werd. Daarom voelde ik ook dat het tijd was voor verandering en eigenlijk is het toen allemaal pas begonnen.
Luisteren naar mijn lichaam
Ik wachtte niet meer op die wonderpil of juiste behandeling, ik ging kijken naar wat ikzelf zou kunnen doen om mijn leven wat aangenamer te maken. Ook ben ik steeds meer gaan luisteren naar mijn lichaam, om op deze manier te kunnen ontdekken wat ik nodig heb en wat goed voor me is. Steeds vaker nam ik rust. Niet dat ik dat altijd makkelijk vond, maar ik deed het wel. Omdat ik heel goed wist, dat ik dat op dat moment nodig had.
Het is niet makkelijk, wel noodzakelijk
Het is echt niet zo dat vanaf dat moment mijn leven ineens rozengeur en maneschijn was. Nog niet bijna. Ik wíst dat ik naar mijn lichaam moest luisteren en deed dat ook, maar ergens zit er dan zo’n stemmetje in je hoofd die beweerd dat je nog zoveel andere dingen te doen hebt. Dat je geen tijd hebt om te rusten. Dat je je niet zo aan moet stellen. En wat op zo’n moment het allerbelangrijkste is, is om dat stemmetje ook kneiterhard te negeren.
Niet makkelijk, wel noodzakelijk. Het is de kunst om niet alleen rust te nemen, maar hier ook vrede mee te hebben. Om het oké te vinden dat je even een uurtje gaat liggen of een afspraak afzegt. Dat het prima is als je eerder naar huis gaat van een verjaardag of gewoon helemaal niet komt. Maar dat is een proces en ik weet zeker dat jij het kan, want mij is het ook gelukt maar er is wel wat doorzettingsvermogen voor nodig.
Reacties die ik ontvang via mijn blog
Heel eerlijk word ik soms wel een beetje verdrietig van de reacties die ik op mijn blogs of via social mediakrijg. Mijn blog is bedoeld om anderen te inspireren om op een positieve manier door het leven te gaan, mét de klachten die je hebt. Toch krijg ik vaak reacties als: ‘Ik ga het toch nooit accepteren!!!’, ‘Ik ga gewoon door, ook al heb ik veel pijn of geen energie. Ik ga er echt niet naar luisteren!’ (+ de reacties van mensen die dit gedrag aanmoedigen), ‘Jij hebt makkelijk praten. Mij gaat dat niet lukken.’
Soms weet ik gewoon niet hoe ik op zo’n moment moet reageren..
Ik wil je zó graag laten zien dat het wél mogelijk is om te leren leven met de klachten die je hebt. En ik weet ook dat jij alleen jezelf ermee hebt om op zo’n manier door te gaan. Natuurlijk besef ik dat ik niemand kan dwingen om zijn of haar leven aangenamer te maken. En krijg ik ook bijzonder mooie reacties van mensen die wél echt iets hebben aan datgene wat ik schrijf (thank god! ;)). Maar toch vind ik het jammer, vooral voor diegene die zo’n reactie plaatst. Omdat je er echt alleen jezelf tekort mee doet.
Fibromyalgie accepteren doe je voor jezelf
De keuze om te leren leven met de klachten die je hebt maak je omdat jouw leven daar aangenamer van wordt. Je doet dit niet voor een arts of je omgeving die vindt dat jij dat moet doen. Nee, je doet het puur en alleen voor jezelf. Want zodra jij leert leven met de klachten, zul je ervaren dat je leven ook een stuk fijner is. Door boos en gefrustreerd te blijven los je niets op, je maakt het voor jezelf alleen maar zwaarder. Dus als je toch niets kunt oplossen met frustratie en woede, kies dan alsjeblieft voor liefde. Liefde voor jezelf en voor je lichaam, gewoon omdat je dat verdient. En omdat dát hetgeen is wat je écht kan helpen.
“Natuurlijk is ook mijn allergrootste wens om gezond te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik nu niet geniet van het leven. Want het is écht mogelijk, ook als je ziek bent. Alleen moet je dat wel willen inzien.”
Accepteren is iets anders dan opgeven
Accepteren klinkt enorm zwaar en voelt alsof je opgeeft. Maar laat het woord ‘accepteren’ gewoon eens achterwege, en noem het ‘dealen met..’, ‘leren leven met..’ of iets waar jij je wel goed bij voelt. Want accepteren is niets meer dan een manier vinden hoe jij de klachten die je hebt een plekje kunt geven in het leven wat je leeft. Hiervoor moet je misschien wat inleveren maar uiteindelijk krijg je er bijzonder veel voor terug.
Fibromyalgie hoort nu bij mijn leven
Sinds ik heb leren dealen met fibromyalgie is mijn leven alleen maar aangenamer geworden. Het heeft me onwijs veel zelfkennis opgeleverd en ik ben er echt sterker uitgekomen. Ik ken mezelf nu beter en weet waar mijn grenzen liggen. Doordat ik rust neem wanneer dit nodig is kan ik meer dan toen ik geen rust nam. Fibromyalgie is nu iets wat bij mijn leven hoort en dat is oké. Het heeft ervoor gezorgd dat ik ben wie ik nu ben en daar ben ik trots op. Natuurlijk is ook mijn allergrootste wens om gezond te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik nu niet geniet van het leven. Want het is écht mogelijk, ook als je ziek bent. Alleen moet je dat wel willen inzien.
