Het begin van chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie
Een paar maanden later studeerde mijn man af met 2 bachelordiploma’s in financiën en waren we klaar om echt aan ons leven te beginnen. Tijdens de eerste 5 jaar van ons huwelijk had hij zijn bacheloropleiding fulltime afgerond en fulltime gewerkt. Hierdoor waren we een beetje afstandelijk en hadden we geen contact meer met elkaar. We keken er echt naar uit om weer contact te maken en hadden een week ‘vakantie’ samen gepland terwijl hij afstudeerde en we verhuisden. We woonden in San Francisco en vóór zijn afstuderen had hij een nieuwe baan gevonden, in zijn vakgebied, op het schiereiland. Ik had besloten om mezelf een hond te kopen als cadeau voor zijn afstuderen en was echt klaar voor een leven dat wat langzamer, makkelijker en goedkoper was dan het leven in de stad bood.
Dus in mijn type A+++ stijl, ging ik van start om dit allemaal in 1 week te doen. Bam! Hier is mijn eigen persoonlijke helweek. Weet je wanneer ze het hebben over een “trigger event” voor Chronisch Vermoeidheidssyndroom & Fibromyalgie? Nou, hier is de mijne: De week dat hij afstudeerde, hadden we een groot afstudeerfeest met heel veel familie en vrienden van buiten de stad, verhuisden 2 dagen later en kregen de dag erna de nieuwe puppy. En toen verrassing! Mijn grootvader overleed, dus ik moest terugvliegen naar Illinois voor een wervelende begrafenis, de hele week dat mijn man en ik elkaar weer zouden leren kennen. Oh, hoe vaak hebben we het erover gehad dat als we gewoon naar Mexico waren gegaan en een echte vakantie hadden genomen in plaats van deze waanzin, ik misschien niet ziek was geworden…
Maar sindsdien heb ik me nooit meer hetzelfde gevoeld. Ik begon veel fysieke pijn en uitputting te krijgen. Ik had het gevoel dat de spieren in mijn benen loskwamen van de botten en dat mijn buik zou imploderen of exploderen, maar ik wist niet wat. Ik kon niet op tijd op mijn werk komen of een hele dag doorwerken. Ik had het gevoel dat ik door drijfzand bewoog. Ik sliep 10 uur per nacht en werd uitgeput wakker. Ik was in de hel. Ik had overal pijn en het voelde alsof ik constant op het punt stond griep te krijgen. Ik was emotioneel en fysiek in chaos. Ik nam onmiddellijk ontslag van mijn leidinggevende functie en ging aan de slag als assistent-manager voor 4 dagen per week. Ik wist na de strijd met pancreatitis dat wat dit ook was, ik me niet ook nog eens op mijn carrière kon concentreren. Mijn oplossing was om te stoppen met het nemen van Tricor, het triglyceridemedicijn dat ik had gekregen nadat de bijwerkingen van Lopid waren ontdekt. Hoewel ik het al een paar maanden slikte, was ik ervan overtuigd dat wat ik doormaakte een andere bijwerking was, maar het mocht niet baten. Ik zag de ene na de andere dokter en test na test bleef aantonen dat ik zo fit was als een hoentje. Niemand kon me vertellen wat er in godsnaam mis met me was! Ik kreeg antidepressiva omdat ik, volgens een dokter, depressief was, en verder niets. Ik leefde in een eb en vloed van crash en push, voelde me constant beroerd en kreeg geen antwoorden of verlichting van de pijn en uitputting. Ik vond wel een dokter die me de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie stelde en een andere die alle tests deed om die dreigende en vage diagnose van uitsluiting te bevestigen. Maar er was geen echte behandeling en zeker geen genezing! Niets meer dan wat oude, verouderde, zwaar verdovende medicijnen. Niets wat de moderne geneeskunde te bieden had, en ik viel snel uiteen.