Ik ben hier vandaag in de buurt van tranen. Vandaag was een iets erger dan normale pijndag. Het was niet echt een complete “slechte” pijndag, maar het was al erg genoeg. Dat is niet de reden voor mijn verdriet.
Ik heb een vriend die een geweldige kunstenaar is en, zo nu en dan, diepzinnige uitspraken doet. Vandaag verklaarde hij iets in de zin van “mensen willen niet aan het werk gaan als het gaat om het verliezen van gewicht en ze zullen alles doen naast die twee dingen!”
Ik was verrast door deze generalisatie. Ik vroeg hem rustig wat zijn gedachten waren over mensen die niet in staat waren. Zijn reactie was getikt met een hart en zei eenvoudigweg: “Er is altijd een manier.”
Ik begon een reactie uit te schrijven en realiseerde me snel dat hij en iedereen commentaar gaven op de overtuiging dat er altijd een manier is. Ik zou hem vragen hoe hij dat zou kunnen zeggen, wetend dat er mensen zijn die letterlijk geen conventionele cardiotraining, yoga of zelfs het vermogen om te lopen kunnen doen. Ik ging hem vertellen dat wat voor hem werkt niet voor mij of mensen zoals ik werkt. Ik zou hem een volledige verloedering van mijn dagelijkse lakmoestest van pijn geven. Ik zou hem een paar keuzes vertellen die ik elke dag moet maken, zoals beslissen of ik al dan niet ga douchen of afwassen of zelfs aankleden. Ik ging hem vertellen dat zijn nu-publieke verwachtingen oneerlijk waren tegenover iemand die wint als ze aangeraakt worden, die het moeilijk hebben om te lopen vanwege de pijn in hun voeten en die het moeilijk hebben om langdurig te staan vanwege de ondraaglijke pijn in hun wervelkolom. Ik ging hem vertellen over de stoornissen die ik alleen in mijn ruggengraat heb. Ik zou het F-woord noemen: fibromyalgie
Ik dacht daar beter aan op basis van de opmerkingen van hem en anderen. Ik voelde me onmiddellijk uitgekozen en alleen. Ik herkende onmiddellijk de “alles of niets” mentaliteit. Het is een mentaliteit die ik zie bij valide mensen met betrekking tot mensen met een handicap. Ik zie het bij rijke mensen met betrekking tot de armen. Ik zie het bij jongeren over ouderen. Het had absoluut geen zin om iets te zeggen. Ik zou niet gehoord worden.
Vandaag heb ik nog een andere les ontvangen over bepaalde mensen. Het gaat er niet alleen om dat zij hun verstand verzonnen hebben. Het is een erg egocentrische mindset die extreme hoeveelheden schade aanricht. Het is de mindset die zegt: “Het werkte voor mij en is daarom de ultieme empirische waarheid. Al het andere bestaat niet in mijn wereld. Ik geloof dit van iedereen. ‘
De schade die dit veroorzaakt, is onzichtbaar. Het ontmoedigt open gesprekken over belangrijke aspecten van individuele levens. Het is dezelfde denkwijze van de veelheid aan artsen die ik in de loop van de jaren heb gezien en die mij vertellen dat “fibromyalgie niet echt is” en dat ik “te jong ben om ziek te zijn.” Ze weigeren het te erkennen omdat ze ik heb het zelf niet meegemaakt en laat met dat feit een compleet gebrek aan empathie of valse empathie zien.
Ik weet nog steeds niet wat ik hier moet doen. Ik waardeer het kunstwerk van deze vriend, maar zijn extreem uitsluitende gezichtspunt is destructief en willens onwetend. Ik kan dit zeggen omdat ik de vernietiging leef en het slachtoffer ben, net als zoveel anderen, van de uitspraken die absoluut opzettelijk onwetend zijn. Het is opzettelijk onwetend om te weigeren iets te geloven zonder het bestaan ervan extern van zichzelf te verifiëren. Dat gebeurt hier en in te veel andere scenario’s.
Ik denk dat ik me nu moet blijven uitspreken over de doelbewuste denkende en opzettelijke onwetendheid die ik zie. Ik denk dat we allemaal doen omdat dit soort denken gevaarlijk is. Dit is hoe het kanalisme doorgaat. Dit is hoe onwetendheid bloeit. Dit is hoe haat en onverdraagzaamheid gedijen. We moeten praten.
Bron> https://www.ushealthmag.co/to-the-friend-who-told-me-theres-always-a-way-to-lose-weight-even-with-chronic-pain/
