Ik verwachtte dat ik hiermee op de normale, veerkrachtige manier kon omgaan. Nee, dit monster is zo onregelmatig dat je niet weet wat er vervolgens zal gebeuren.

In tegenstelling tot velen, heb ik geen slapeloosheid, maar chronische vermoeidheid en plantaire fasciitis waren mijn ondergang. Elke ochtend was een nachtmerrie – ik kon soms nauwelijks gewicht op mijn benen leggen. Gecombineerd met het onvermogen om te zien of het was menopauze en opvliegers, ik zweet als een ezel! Ik weet niet eens of een ezel zweet. Grote zweetdruppels gleden over mijn gezicht toen ik me inspande of onder de douche.

Ik geloofde niet dat ik een vermoeidheidsprobleem had en fentanyl werkte, hoewel ik me een zombie voelde. Toen ik eraan kwam, werd ik wakker en vroeg me af waar ik was voor een jaar. Ik sliep voor lange periodes – 48 uur – schuifelend met mijn ogen dicht voor de badkamer. Ik viel in slaap tijdens gesprekken die mijn ouders shockeerden en bang maakten. Dit gebeurde toen ik een systeemoverbelasting had.

Ironisch genoeg werden twee dingen een bron van amusement: elke winkel waar ik binnenliep had altijd een handvol weefsel voor me. De verklaring toen mensen vroegen was “het is de verandering” of “het is de griep in het midden van de zomer!” De andere was het vermogen om wakker te worden, naar de badkamer te gaan en in slaap te blijven op het toilet gedurende maximaal 15 minuten, alleen om wakker worden omdat je kont verdoofd was en het papieren zakdoekje op de grond lag omdat je lichaam in de volledig relax-modus ging.

Op slechte dagen liep ik als een eend. Het was hartverscheurend en beschamend. Ik verloor mijn zelfvertrouwen. Ooit bekend als ‘hoog lopen’ met de perfecte pas, brak me pijn in de pijn in de rug en de heupen van fibromyalgie.

De laatste druppel was mijn zenuwpijn en rugpijn. Mijn handen zouden plotseling gevoelloos worden en ik zou laten vallen wat ik vasthield, dus ik moest plastic bekertjes zoeken. Op een dag tijdens het vegen van mijn tapijt kon ik niet staan ​​vanwege pijn en kon ik ook niet knielen. Ik ging op de grond zitten en schuifelde op mijn achterste om het schoonmaken af ​​te maken. Ik huilde en weende diep geschreeuw van de ziel, me afvragend wie deze persoon was. Ik gaf het uiteindelijk op en werd schoner.

Ik heb het moeilijk om mijn persoon te accepteren, leven en dromen kunnen zo gemakkelijk door het toilet worden gespoeld.

Stimulatie is nog steeds een reis voor mij, maar ik nam een ​​mindfulnessles. “Diepe ademhalingen, Waírímú,” Ik spreek tegen mezelf. “Blijf rustig.”