Dertig, flirterig en bloeiend … een beetje.
Ik ben 31 jaar oud, ongehuwd en ik leef met chronische pijn en vermoeidheid door fibromyalgie. Voel me niet slecht voor mij. Het is geen doodvonnis. Is het een uitdaging? Ja. Ik heb echter visioenen van een leven dat ik wil leven, en ik weiger mijn onzichtbare ziekte te stoppen. (Begrijp me niet verkeerd, ik heb dagen waarop ik niet alles kan, maar blijf bij mij).
Ik heb officieel de eerstejaars universiteit van mijn eerstejaars gediagnosticeerd. College. Een tijd om te leren, te groeien en plezier te maken. Tijd om herinneringen op te doen, fouten te maken en echt te leven. En laat me je vertellen. Ik deed. College was geweldig. Ik woonde op de campus, maakte vrienden, leerde veel over mezelf, de wereld en wat ik wilde doen en bereiken. Ik heb de volledige schoolervaring. En daar hield het plezier niet op. Mijn college-ervaring hielp me beseffen dat hoewel ik dit vreselijke probleem heb, het mijn leven niet hoeft te begraven of te verpesten.
Dit is een extreem voorbeeld, maar ik had altijd al een droom om te gaan parachutespringen, maar vanwege mijn ziekte wist ik niet zeker of het een goed idee was. Zal het teveel stress op mijn lichaam zijn? Zal het de pijn erger maken? Hoe zit het met de snelle hoogte veranderingen? Ik stopte met vragen en begon te leven. Ik ben nu 4 keer weg en ben van plan nog veel meer te gaan doen.
Ik sloot me aan bij een volwassen kickball-competitie met mijn vrienden. Ik ga kamperen en wandelen en naar het strand. Ik loop door de stad waar ik woon en ga naar brunch en brouwerijen. Ik breng dagen door met wandelen door Philadelphia en barhoppen met vrienden. Ik ga op afspraakjes. Ik bied me aan. Ik ben een tante (de coole, beste tante naar mijn mening), en ik ga zo door. Ik ren rond, ik houd de baby’s vast, ik buig voorover, ik haal ze op. We spelen, we lachen, we nestelen ons. Ik ga naar de sportschool en volg lessen zoals yoga en kickboksen. Ik ga naar voetbal- en honkbalspellen. Ik laadklep. Ik ga naar picknicks en spelletjes spelen. Ik ga rodelen en speel in de sneeuw in de winter.
Je hoeft je ziekte niet aan onwetende mensen te bewijzen
IK LEEF MIJN LEVEN. Ik gedij in mijn leven. Ik geniet van de hel uit mijn leven.
Het is moeilijk als je slechte dagen hebt, omdat mensen naar je kijken en alles zien wat je doet. Ze zien al je snapchats, Facebook- en Instagram-berichten van jou en zien eruit als een “normaal persoon”. En dan heb je een dag waarop je niet van de bank kunt komen. Ze beginnen te vragen of je echt “ziek” bent, of je bent gewoon lui of zoekt een excuus om plannen te annuleren. Ze zien dat je berichten plaatst over hoeveel je leuk vindt en hoe je leeft, en ze beginnen je en je integriteit in vraag te stellen. Zoveel dat je jezelf vraagt. Heb ik mezelf te hard gepusht? Zou ik niet naar dat concert zijn gegaan? Moet ik het bierfestival hebben overgeslagen? Het antwoord is altijd NEE. Sla het niet over. Gaan. Genieten. Leven. Haters gaan haten.
Veel mensen begrijpen niet wat je doormaakt . Het is meer dan fysieke pijn. Het is depressie, angst, fibro-mist. Het is een oneerlijk evenwicht tussen goede dagen en slechte dagen. En als je goede dagen hebt (of zelfs goede dagen), moet je ze omarmen en ervan genieten. Elke persoon, in pijn of niet, zou moeten worden beperkt tot hun huizen en bedden tijdens het vechten met iets dat zo vreselijk is. Geestelijk en fysiek is het zo belangrijk om eruit te stappen en te genieten van je leven. Het is UW leven om van te genieten, van niemand anders. Uit eten gaan. Ga een drankje halen. Ga bowlen. Ga die film bekijken. Wees niet bang.
Als je iets te weten komt wat ik te zeggen heb, is het om je nooit te verontschuldigen voor het plezier hebben en genieten van het leven terwijl je te maken hebt met deze onzichtbare ziekte. Het is jouw leven om te leven en je hebt er recht op om er net zo van te genieten als ieder ander. Dit is een les die ik mezelf dagelijks moet herinneren, maar sinds ik deze manier van denken heb aanvaard, is mijn leven nog nooit zo goed geweest.
